Sequestration

Amerika heeft de afgelopen weken twee nieuwe woorden bijgeleerd: 'sequester' en 'sequestration'. Steeds als op het nieuws genoemd werd, moest er ook een uitleg bijgegeven worden, want het is geen gangbaar woord. Het is een vorm van bezuinigingen, die met de kaasschaf worden toegpast: er is een beetje minder geld voor verschillende overheidsprogramma's zoals defensie, gezondheidszorg en onderwijs. Het zijn geen gerichte bezuinigingen of besparingen die effectiveit moeten vergroten, maar de hele regeling was een soort stok achter de deur van eerdere onderhandelingen.

Zo'n anderhalf jaar geleden lagen de twee partijen ook overhoop. Toen ging het over de begroting. Ze kwamen toen tot een compromis waarbij ze een aantal beslissingen uitstelden tot nu. En om ervoor te zorgen dat nu de moeilijke knopen zouden worden doorgehakt over die uitgestelde beslissingen, hebben ze de sequestration bedacht. Het idee was dat niemand daar ook echt aan zou willen gaan omdat de het zo'n schedelijk effect zou hebben op de economie.

De sequester is vandaag ingegaan en daarom stond het nieuws de afgelopen bol van sequestration, wat het gevolg is van de sequester. Niemand is er blij mee, noch de Democarate, noch de Republikeinen. En ondanks dat de politici het erover eens waren dat de regeling een slecht idee was, konden ze niet tot een betere oplossing komen.

Waar wereden ze het niet over eens? In het kort: de Democaten willen o.a. belastingaftrekposten afschaffen en de Republikeinen willen pertinent niets wat de balstingen verhoogd. En zoals het hier dan gaat, wordt er meer tijd besteed aan elkaar de schuld geven dan naar en echte oplossing werken. In plaats daarvan wordt er vooral met het vingertje gewezen en hopen de politici erop dat de kiezers de andere partij de schuld geeft van het debakel.

Als president, komt Obama er nog reletief goed vanaf in de opiniepeilingen en hij was niet bang om zijn verkiezingswinst in te zetten om voet bij stuk te houden wat betreft de afschaffing van afterkposten voor rijken. Over het algemeen krijgt het congres de schuld van de kiezer en omdat daarin de Republikeinen de meerderheid hebben, straalt het extra slecht op hen af. Maar de meeste Amerikanen denken niet zo; die zien vooral hoe verrot het systeem is waarin niets gedaan te krijgen is.